دانویل، کالیفرنیا (AP) — در سن ۱۰۶ سالگی، آلیس داررو به‌وضوح می‌تواند روزهای خود به عنوان پرستار در جنگ جهانی دوم را به خاطر بسپارد؛ او جزئی از گروهی پیشرو بود که از گلوله‌ها فرار کردند، در حالی که بسته‌های پر از تجهیزات پزشکی را حمل می‌کردند و سوختگی‌ها و زخم‌های شلیک گلوله‌ای سربازان را معالجه می‌کردند.
برخی از پرستاران توسط آتش دشمن کشته شدند. دیگران سال‌ها اسیر جنگ بودند. بیشتر آنها پس از بازگشت به منزل، زندگی آرامی داشتند و به‌ندرت شناخته شدند.
داررو حتی پس از ساعات کاری با بیماران می‌نشست. یکی از آنها با یک گلوله در دل خود، به جزیره مارِ کالیفرنیا رسیده بود. انتظار نمی‌رفت او پس از عمل جراحی زنده بماند، اما این بیمار زندگی او را به‌شدت تغییر داد.
«برای آنها، شما همه چیز هستید زیرا از آنها مراقبت می‌کنید»، او گفت در حالی که در منزل خود در شهر دانویل، منطقه خلیج سانفرانسیسکو نشسته بود.
هشتاد سال پس از پایان جنگ، ائتلافی از پرستاران بازنشسته نظامی و دیگران در حال تلاش برای اعطای یکی از بالاترین جوایز غیرنظامی کشور، مدال طلای کنگره، به تمام پرستارانی است که در جنگ جهانی دوم خدمت کرده‌اند. گروه‌های دیگری مانند پیلو‌ت‌های خدمات هوایی زنان (Women Airforce Service Pilots) در جنگ جهانی دوم و «Rosie the Riveters» واقعی، پیش از این این افتخار را دریافت کرده‌اند.
«عموم مردم اغلب از سهمی که پرستاران در تقریباً هر جنگی داشته‌اند قدردانی نمی‌کنند»، پاتریشیا اپاه، کرنل بازنشسته که به عنوان پرستار ارتش در درگیری‌های خارجی خدمت کرده و مادر مرحوم او نیز در جنوب اقیانوس آرام در جنگ جهانی دوم به‌عنوان پرستار ارتش فعالیت می‌کرد، گفت.
فقط تعداد معدودی، همچون داررو، هنوز زنده‌اند. این ائتلاف می‌داند که پنج پرستار جنگ جهانی دوم هنوز زنده‌اند — از جمله الزی چین یوان سیتو، ۱۰۷ ساله، که اولین پرستار چینی‑آمریکایی بود که به گواهی پرستاران ارتش پیوست. آنها نگرانند که زمان برای تجلیل از پیشگامان در حال تمام شدن باشد.
«وقت آن رسیده است که به پرستارانی که ایستادگی کردند و به‌منظور دفاع از آزادی‌مان نقش خود را ایفا کردند، افتخار کنیم»، سناتور تامی بالدوین، دموکرات ایالت ویسکانسین، در بیانیه‌ای گفت.
بالدوین و نماینده مجلس الیز استیفانیک، جمهوری‌خواههٔ نیویورک، لایحه‌ای را برای اعطای این مدال حمایت کرده‌اند، اما این طرح با موانع شدیدی مواجه است. برای تصویب آن به دو‑سوم آراء هر مجلس — ۶۷ حامی در سنا و ۲۹۰ در مجلس نمایندگان — نیاز است؛ تا کنون این لایحه‌ها به ترتیب هشت و شش حامی دارند.
نجات جان‌ها در مواجهه با خطر
پیش از جنگ، تعداد پرستاران ارتش ایالات متحده کمتر از ۶۰۰ نفر و تعداد پرستاران نیروی دریایی کمتر از ۱٬۷۰۰ نفر بود. تا پایان جنگ، این اعداد به‌طرز چشمگیری به ۵۹٬۰۰۰ نفر در ارتش و ۱۴٬۰۰۰ نفر در نیروی دریایی افزایش یافت.
قوانین کنگره نمونه‌های شگفت‌آور شجاعت را ذکر می‌کنند. برخی پرستاران در کشتی‌های بیمارستانی نیروی دریایی خدمت کردند و بیماران را در حالی که این کشتی‌ها تحت آتش دشمن بودند، معالجه می‌کردند. شصت پرستار در ۸ نوامبر ۱۹۴۲، در سواحل شمال آفریقا پیاده‌سازی شدند تا مراکز درمانی را بنا کنند و به نیروهای مهاجم مراقبت کنند.
«بدون سلاح، آنها در حالی که در شلیک سناپرهای دشمن قدم می‌زدند، به ساحل رفتند و سرانجام در یک بیمارستان غیرنظامی متروکه پناه یافتند»، لایحه می‌گوید.
پرستاران جان‌ها را نجات دادند. کمتر از ۴٪ از سربازان آمریکایی در جنگ جهانی دوم که تحت مراقبت پزشکی در میدانی یا در حین تخلیه قرار داشتند، به‌دلیل زخم یا بیماری جان باختند، این لایحه گزارش می‌دهد.
«احتمالاً آنها با عفونت‌های بیشتری مواجه شدند. احتمالاً صدمات شیمیایی بیشتری هم دیدند. به یاد داشته باشید، آنها محصولات یک‌بار مصرف نداشتند، بنابراین مجبور بودند همه چیز را استریل کنند»، ادارد یاکل، کرنل بازنشسته و رئیس انجمن پرستاران ارتش (Army Nurse Corps Association)، درباره پرستاران جنگ جهانی دوم می‌گوید.
«بدون آنها»، او می‌گوید، «ما دانش پایه‌ای که برای نبردهای امروز نیاز داریم نداریم».
برخی پرستاران تحمل اسارت سختی را کردند. در سال ۱۹۴۲، تقریباً ۸۰ پرستار نظامی در زمان تسلیم ایالات متحده فیلیپین به ژاپن اسیر شدند. در اسارت، زنان با کمبود غذا و بیماری روبه‌رو شدند اما تا زمان آزادی خود، به کار ادامه دادند.
پرستاران نقش‌های برجسته‌ای در ۶۰۰ بیمارستان ارتش ایالات متحده در سراسر جهان و ۷۰۰ اردوگاه اسیران جنگی در پایگاه‌های نظامی ایالات متحده داشتند، به گفته فوبی پولیت، پرستار بازنشسته و استاد پرستاری در دانشگاه کارولینای شمالی گرینزبرو. اما نقش آنها به‌خوبی شناخته نشده است.
«در تاریخ زنان و همچنین تاریخ مراقبت‌های بهداشتی، پرستاران تقریباً در انتهای ستون‌های تاریخ قرار دارند»، او گفت.
شکست موانع نژادی
اکثریت پرستاران نظامی سفیدپوست بودند و کسانی که نه، اغلب مجبور به مبارزه برای حق خدمت بودند.
در سال ۱۹۴۱، تنها ۵۶ پرستار سیاه‌پوست اجازه ورود به ارتش ایالات متحده را یافتند. متقاضیان آمریکایی‑ژاپنی، که خانواده‌هایشان در طول جنگ به‌صورت جمعی در اردوگاه‌های کارآموزی زندانی شدند، تا سال ۱۹۴۳ به گواهی پرستاران ارتش پذیرفته نشدند.
السی چین یوان سیتو در استاک‌تون، کالیفرنیا به‌دنیا آمد، اما دوران نوجوانی خود را در چین گذراند. پس از فرار از نیروهای ژاپنی در هنگ‌کنگ، به انجمن صلیب سرخ چین در بخش امدادهای پزشکی پیوست.
او بعدها برای گواهی پرستاران ارتش ایالات متحده درخواست داد، اما به او گفتند که وظیفهٔ او خدمت به کشورش است — که به معنی چین بود.
یک افسر پزشکی چینی‑آمریکایی خشمگین نامه‌ای به نام سیتو نوشت و اعلام کرد که او شهروند ایالات متحده است. او اولین پرستار چینی‑آمریکایی شد که به گواهی پرستاران ارتش پیوست و در چین و هند خدمت کرد پیش از بازگشت به ایالات متحده.
او پیش از این مدال طلای کنگره‌ای را که به چینی‑آمریکایی‌ها به‌دلیل خدماتشان در جنگ، علی‌رغم تبعیض‌های مواجه شده، اعطا شده، دریافت کرده است.
«ما به‌زمانی که کشورمان با تهدیدها مواجه شد، پاسخ دادیم»، او در اظهارات ضبط‌شده در مراسم ۲۰۲۰ گفت.
داستان عاشقانه
از میان بیمارانی که داررو مراقبت می‌کرد، سرباز جوانی بود که در حملهٔ ژاپن به پرل‌هاربر زخمی شده بود. پیش از جراحی برای استخراج گلوله از قلبش، از او پرسید که اگر زنده بماند، آیا تمایل دارد با او قرار ملاقات داشته باشد.
او گفت: «خب، حتماً، می‌توانی روی من حساب کنی»، و خندید. «نمی‌توانستم بگویم: «نه، فکر نمی‌کنم زنده بمانی»».
دین داررو زنده ماند و آنها قرار ملاقات دادند. این زوج گلولهٔ ۷٫۷ میلی‌متری را نگه داشتند. آنها ازدواج کردند و چهار فرزند پرورش دادند. او در سال ۱۹۹۱ درگذشت.
در سپتامبر، آلیس داررو با دختر و دامادش به یک سفر دریایی به هاوایی رفت، جایی که گلوله را به یادبود ملی پرل‌هاربر اهدا کرد تا بازدیدکنندگان از سراسر جهان بتوانند از اهمیت آن و داستان عاشقانه‌ای که پشت آن است، آگاه شوند.
داررو گفت که مشتاق است گلوله را که به نمایش گذاشته خواهد شد، ببیند. مدال طلای کنگره نیز گنج دیگری خواهد بود که منتظرش است.
«این یک افتخار خواهد بود»، او گفت.
___
تِری تانگ از تیم نژاد و قومیت AP، از فینیکس، آریزونا، مشارکت کرده است.
