بازی در باشگاههای بزرگ اروپایی برای هر بازیکن فوتبال جهان منبعی برای افتخار است. اما فشار و انتظاراتی که همراه آن میآید، کمتر شناخته شدهاند.
در حالیکه بسیاری مسئولیت و توجه عمومی که با بازی برای یک باشگاه بزرگ میآید میپذیرند، بازیکنان دیگری در سازگار شدن با همین شرایط دچار مشکل میشوند و بهتدریج به سقوط میانجامند.
در مورد بارسلونا، ساموئل اُمتیتی نمونهای از بازیکنی است که انتظار میرفت به اوج برسد، اما بهدلیل مشکلات جسمی و فرم ضعیف، بهتدریج در افت بهسقوط رفت.
اُمتیتی دربارهٔ مشکلات خود میگوید
با نگاهی به مشکلاتش، همانطور که در نقل قولی از روزنامه AS آمده، دفاعکننده پیشین بارسلونا فاش کرد که ماههای پایانیاش در کاتالونیا بههیچوجه برای او آسان نبود؛ چه از نظر شخصی و چه از نظر روانی.
«من از تنهایی رنج میبردم. نمیخواستم با کسی صحبت کنم. در عین حال، مصدوم بودم و بهندرت بازی میکردم.»
او سپس فاش کرد که کسالت ذهنیاش چگونه بر عملکردش در میدان تأثیر گذاشت و گفت:
«اگر از نظر روانی سالم نباشید، بدنتان به بهترین شکل عمل نمیکند و عملکرد شما به خطر میافتد.»
اُمتیتی سپس دربارهٔ ضرورت حمایت از بازیکنانی که در شرایط مشابهی که او تجربه کردهاند، باز شد و گفت:
«ما باید به بازیکنان فوتبال کمک کنیم، چون اغلب بهسرعت به دنیای عظیمی پرتاب میشوند. باید جرات کنیم بگوییم که حس و حالی خوب نداریم.»
در پایان گفتوگوی خود، مدافع بازنشسته دربارهٔ اشکهایی که پس از رسیدن به فرودگاه برای امضای قرارداد با لکِه ریخت، اظهار داشت.
«من مردی کمحرف هستم؛ قلبم بهتر از دهانم ارتباط برقرار میکند. شاید این اشکها مستقیماً از دل من جاری شدهاند.»
«من از دورهای دشوار میآمدم؛ مردم مرا درک نمیکردند. بهدردستی محبت واقعی نیاز داشتم و آن را از همان اولین لحظه در لکِه دریافت کردم،» او افزود.
