النور بیردزلی
به رسمیت شناختن دولت فلسطینی توسط فرانسه برای فعال اوفر برونشتین همه چیز است
رئیس‌جمهور فرانسه امانوئل ماکرون در ۲۳ سپتامبر در نیویورک به مجمع عمومی سازمان ملل سخنرانی کرد. لئوناردو مونوز/AFP از طریق گیتی ایمیجز
پاریس — اوفر برونشتین هنگامی که رئیس‌جمهور فرانسه امانوئل ماکرون در ماه سپتامبر در نیویورک به مجمع عمومی سازمان ملل سخنرانی کرد و برای اولین بار دولت فلسطینی را به رسمیت شناخت، اشک شد.
«صادقانه بگویم، من گریه کردم»، او در مصاحبه‌ای با NPR که پس از بازگشت از نیویورک در آپارتمان پاریسی‌اش انجام داد، گفت. «من این صحنه را جلوی چشمانم می‌بینم؛ تمام سالن مجمع عمومی را می‌بینم که همه دست می‌زدند.»
برونشتین می‌گوید تنها پشیمانی‌اش این است که هیئت نمایندگان اسرائیل از مجمع عمومی خارج شد. دولت‌های اسرائیل و ایالات متحده این اقدام را مخالف دانستند. بنیامین نتانیاهو، نخست‌وزیر اسرائیل، گفت که رهبران جهان که دولت فلسطینی را به رسمیت شناختند، به حماس، گروه شبه‌نظامی فلسطینی، یک «پاداش عظیم» پس از حمله‌اش به جنوب اسرائیل در ۷ اکتبر ۲۰۲۳ که منجر به جنگ در غزه شد، داده‌اند.
درگیری خاورمیانه
فرانسه، بریتانیا و دیگران قصد دارند دولت فلسطینی را به رسمیت بشناسند؛ این چه تغییری می‌آورد؟
برونشتین این ادعا را رد می‌کند و می‌گوید که این هیچ‌گونه پاداشی برای گروهی نیست که هرگز به دنبال همزیستی مسالمت‌آمیز در کنار اسرائیل نبوده است.
«من قویاً باور دارم که اگر پیش از هفتم اکتبر یک دولت فلسطینی وجود داشته باشد، اگر فلسطینی‌ها حاکمیتی داشته باشند که بتوانند زندگی خود را به دلخواهشان اداره کنند، حملهٔ هفتم اکتبر به اسرائیل رخ نمی‌داد»، او می‌گوید.
برای برونشتین، به رسمیت شناختن یک دولت فلسطینی در سازمان ملل نقطهٔ اوج کارنامهٔ طولانی او بود. این فعال ۶۸ سالهٔ اسرائیلی‑فرانسوی سال‌هاست که برای به رسمیت شناختن دولت فلسطینی در کنار اسرائیل به‌منظور حل مناقشهٔ چنددهه‌ای اسرائیل‑فلسطین فعال بوده است. در سال‌های اخیر، او به‌عنوان مشاور غیررسمی رئیس‌جمهور ماکرون این هدف را پیگیری می‌کند. اکنون که فرانسه به تلاش‌های خود برای صلحی پایدار در منطقه ادامه می‌دهد، فرستادهٔ غیررسمی رئیس‌جمهور برای این‌که پاریس نقش پیشرو در این فرایند داشته باشد، فشار می‌آورد.
اوفر برونشتین، مدافع صلح بین اسرائیلی‌ها و فلسطینی‌ها از ملیت فرانسه‑اسرائیل، در تاریخ ۱۰ اکتبر در پاریس به‌عنوان مشاور غیررسمی رئیس‌جمهور فرانسه امانوئل ماکرون در زمینه صلح خاورمیانه حضور دارد. آگنِس دربِیس/MYOP/Redux
گفت‌وگوی صلح با ویسکی در رام‌الله
برونشتین می‌گوید که برای اولین بار در سال ۲۰۱۹ توسط یک دوست مشترک با ماکرون آشنا شد. سال بعد، او و رهبر فرانسوی در طول بازدید ریاست‌جمهوری از اورشلیم پیوندی برقرار کردند؛ ماکرون در این بازدید به مناسبت هفتاد و پنجمین سالگرد آزادی کمپ مرگ اوشویتس سخنرانی کرد و برونشتین به‌عنوان مترجم عبری برای هیئت نمایندگی فرانسه حضور داشت.
در همان سفر، برونشتین می‌گوید که در یک ویسکی شبانه که در رام‌الله، در کرانهٔ غربی تحت اشغال اسرائیل، به اشتراک گذاشتند، ماکرون اعلام کرد که می‌خواهد برونشتین با او در زمینه صلح خاورمیانه همکاری کند.
برونشتین توضیح می‌دهد که ماکرون مسائل را می‌فهمد و نسبت به هر دو طرف—اسرائیلی‌ها و فلسطینی‌ها—دلسوزی می‌کند. رئیس‌جمهور به دنبال راهی بود تا فرانسه و اروپا نقش بزرگ‌تری در فرایند صلح ایفا کنند.
برونشتین، رئیس انجمن بین‌المللی صلح، می‌گوید که برای مشاوره به ماکرون دستمزدی دریافت نمی‌کند. او در میز کار خود که مملو از کتاب‌ها و مدارک است، در آپارتمان شلوغ اما دل‌نشین پاریسی که با همسرش، عکاس آمریکایی هالی پنسر، و لابرادور آن‌ها به نام لئو به اشتراک می‌گذارد، می‌نشیند.
تنها شرط برونشتین داشتن یک خط مستقیم ارتباطی با ماکرون است.
«معمولاً پس از ساعت دوازده شب در گوش او نجوا می‌کنم»، وقتی رئیس‌جمهور در دسترس‌تر است، برونشتین می‌گوید. «شغلم ارائهٔ ایده‌ها و واکنش به رویدادهای میدانی است. گاهی او به آنچه می‌گویم گوش می‌دهد، گاهی نه.»
چند ماه پس از آن سفر به خاورمیانه، ماکرون به برونشتین اولین مأموریت خود را اعطا کرد: پیدا کردن ایده‌هایی که بتواند فلسطینی‌ها و اسرائیلی‌ها را به هم نزدیک کند. این فعال با صدها نفر از هر دو جامعه گفتگو کرد و آنچه را که او «جعبهٔ ابزار پیشنهادی» می‌نامد، جمع‌آوری کرد. نکتهٔ اصلی: کشورهای عربی باید روابط خود با اسرائیل را عادی‌سازی کنند، در حالی که اسرائیل باید یک دولت فلسطینی مستقل را به رسمیت بشناسد. و فرانسه باید پیش‌قدم در به رسمیت شناختن این دولت باشد. برونشتین می‌گوید ماکرون همیشه می‌گفت: «زمانی که فرا رسد…»
زندگی در اسرائیل و فرانسه
برونشتین پاسپورت‌های فرانسه و اسرائیل، و همچنین یک پاسپورت فلسطینی دارد.
او در سال ۱۹۵۷ در شهر بیرشبع، در صحرای نِگِو، اسرائیل متولد شد. تمام پدربزرگ‌ها و مادربزرگ‌های او در سرزمینی که آن زمان تحت حاکمیت عثمانی بود، به دنیا آمدند.
پدربزرگ و مادربزرگ پدری او به تونس، که در آن زمان تحت حاکمیت فرانسه بود، مهاجرت کردند و شهروندی فرانسوی به دست آوردند. پدر برونشتین در سن ۱۶ سالگی از تونس به فرانسه رفت و به مقاومت یهودی در برابر نازی‌ها پیوست.
پس از جنگ جهانی دوم، پدر او سوار کشتی اگزداس ۱۹۴۷ شد؛ کشتی پر از صدها بازماندهٔ هولوکاست که از فرانسه به فلسطین برای شروع زندگی جدید می‌رفت، زمانی که سرزمین تحت قیمومیت بریتانیا بود. او در سال ۱۹۴۸ برای تأسیس دولت اسرائیل، هم در برابر عرب‌ها و هم در برابر بریتانیا مبارزه کرد. برونشتین پدرش را قهرمان خود می‌نامد.
در سال ۱۹۶۶، هنگامی که برونشتین ۹ ساله بود، خانواده‌اش به دلایل اقتصادی اسرائیل را ترک کردند و به یکی از حومه‌های مهاجرپذیر پاریس نقل مکان کردند.
برونشتین در سال ۱۹۷۵، در سن ۱۷ سالگی به اسرائیل بازگشت. و در آنجا مبارزه‌ای طولانی‌مدت برای عدالت اجتماعی، صلح و آشتی بین اسرائیلی‌ها و عرب‌ها آغاز کرد.
دستگیر شدن به‌خاطر ملاقات با یک مقام فلسطینی
او در جهت ساختن پل‌های ارتباطی بین دو طرف کار می‌کرد، حتی زمانی که این کار ممنوع بود. در سال ۱۹۸۷، برونشتین در اسپانیا با یکی از اعضای ارشد سازمان آزادی‌بخش فلسطین (PLO)، محمود عباس، ملاقات کرد. (این تقریباً دو دهه پیش از آن بود که عباس به عنوان رئیس‌جمهور سازمان خودمختار فلسطین شناخته شد.) این ملاقات در اسپانیا قانون ممنوعیت اسرائیل برای برقراری تماس با نمایندگان PLO را در آن زمان نقض کرد. برونشتین به‌مدت ۱۵ روز در زندان اسرائیل زندانی شد.
امور تغییر کرد زمانی که او به عنوان مشاور نخست‌وزیر اسرائیل، ییتساک رابين، در مذاکراتی که منجر به توافقات اسلو در دههٔ ۱۹۹۰ شد، مشغول شد. این توافقات که توسط رابين و رهبر فلسطینی یاسر عرفت امضا شد، طرحی برای تأسیس یک دولت فلسطینی در کنار اسرائیل ارائه داد.
اوفر برونشتین با رئیس‌جمهور خودمختاری فلسطین، محمود عباس، در پاریس در تاریخ ۲۱ آوریل ۲۰۱۱ نشسته است. اوفر برونشتین
برونشتین به یاد می‌آورد که آن دوران پر از امید بود. او می‌گوید: «بعد از آن تماماً مثل عروسی بود». «در آن زمان در تل‌آویو زندگی می‌کردم. یک ساعت پس از سوار شدن به خودرو، به ساحل غزه می‌رفتم و با دوستانم شام می‌خوردیم. همان کار را در کرانهٔ غربی نیز انجام می‌دادیم. بدون هیچ مشکلی به‌داخل و بیرون می‌رفتیم. بسیاری از فلسطینی‌هایی که ملاقات می‌کردم، به دوستان عزیزم تبدیل شدند.»
او می‌گوید فلسطینی‌ها نیز برای مدتی از این آزادی بهره‌مند شدند، اما این وضعیت ادامه نیافت.
در سال ۱۹۹۵، نخست‌وزیر رابين توسط یک افراطی یهودی ترور شد. اسرائیلی‌هایی که مخالف توافقات اسلو بودند، به قدرت رسیدند. یک قیام فلسطینی که به عنوان انتفاضهٔ دوم شناخته می‌شود، در سال ۲۰۰۰ آغاز شد. برونشتین به‌تدریج بدبین شد و زندگی در اسرائیل خطرناک شد؛ حملات فلسطینیان به اتوبوس‌ها. او و همسرش به همراه سه فرزندشان به فرانسه مهاجرت کردند.
امید تجدیدی برای صلح
برونشتین می‌گوید امید او در نهایت بازگشت؛ به‌دلیل دوستانی که در هر دو طرف درگیری داشت، و تمایل به همزیستی صلح‌آمیز که نزدیکان او می‌گویند جزئی از روح اوست.
در سال ۲۰۰۲، برونشتین و یک شریک فلسطینی، انیس القاق، انجمن بین‌المللی صلح را برای تقویت گفت‌وگو بین اسرائیلی‌ها و فلسطینی‌ها تأسیس کردند.
«برونشتین منحصربه‌فرد است»، می‌گوید جان لیندون، مدیر اجرایی اتحاد برای صلح خاورمیانه، شبکه‌ای از سازمان‌ها که هدفشان ترویج صلح میان اسرائیلی‌ها و فلسطینی‌هاست. هرچند انجمن صلح او عضو این اتحاد نیست، لیندون می‌گوید که این دو در ابتکارات اخیر با یکدیگر همکاری کرده‌اند.
«آنچه درباره اوفر عالی است این است که او صدای جامعه مدنی را در محیط‌های دولتی گاهی خالی از احساس می‌آورد؛ او همچنان فعال باقی مانده است. من او را فردی می‌بینم که ممکن است با گفتن آنچه دیپلمات‌ها نیاز دارند شنیدن، آن‌ها را ناراحت کند. او دسترسی و گفتگوهایش با ماکرون را حفظ می‌کند، اما در عین حال حقیقت را به قدرت می‌گوید.»
به‌عنوان نشانی تشویقی برای کارهای او، رئیس‌جمهور خودمختاری فلسطین، عباس، در سال ۲۰۱۱ پاسپورت فلسطینی به برونشتین اعطا کرد.
اما فعال صلح اسرائیلی‑فرانسوی نیز مخالفانی به‌دست آورده است. فرانسه بزرگ‌ترین جوامع یهودی و مسلمان اروپا را در خود جای داده است و تنش‌های خاورمیانه اغلب در این کشور مشهود است. برونشتین می‌گوید که به‌دلیل فعالیت‌هایش از سوی طرف‌های مختلف توهین دریافت می‌کند و حتی تهدیدهای مرگبار از جانب یهودیان افراطی در فرانسه و اسرائیل دریافت کرده است. او از پیشنهادی که ماکرون برای اختصاص یک تیم امنیتی به او کرد، خودداری کرده است.
«فشار دادن رئیس‌جمهور آمریکا به سمت درست»
برونشتین منتقد سرسخت اشغال کرانهٔ غربی توسط اسرائیل بعد از جنگ عرب-اسرائیل ۱۹۶۷ است. او بر این باور است که این اشغال با ارزش‌های یهودی در تضاد است و فلسطینیان را بی‌انسان می‌کند؛ این مسأله نیز به نفرت فلسطینیان از اسرائیلی‌ها دامن می‌زند.
به‌تازگی، فلسطینیان در کرانهٔ غربی شاهد افزایش مصادره اراضی خود و خشونت‌های مستعمرین اسرائیلی علیهشان بوده‌اند.
وضعیت جهان از NPR
کنترل اسرائیل، کرانه‌غربی را دگرگون می‌کند
خاورمیانه
رئیس‌جمهور اسرائیل می‌گوید خشونت شگفت‌انگیز مستعمرین علیه فلسطینیان باید پایان یابد
اما سطح خشونت بین اسرائیلی‌ها و فلسطینیان در دو سال گذشته چیزی است که برونشتین می‌گوید هرگز تصور نکرده بود.
«به‌راستی بگویم، من به‌عنوان یک اسرائیلی شرم می‌خورم که برخی افراد به نام من این جرم وحشتناک را مرتکب شدند»، او در مورد ویرانی گسترده اسرائیل در غزه می‌گوید. «و اخیراً، وقتی در مقابل فلسطینیان یا حتی در رسانه‌ها سخن می‌گویم، طلب بخشش می‌کنم. امیدوارم روزی فلسطینیان ما را برای آنچه در غزه اتفاق افتاد، ببخشند.»
او می‌گوید فلسطینیان نیز باید از اسرائیل برای «کارهای وحشتناک حماس در ۷ اکتبر» عفو بخواهند.
در پی این ویرانی و تلفات، برونشتین معتقد است که فرصتی واقعی برای تغییر وضعیت موجود وجود دارد. او می‌گوید «عمده‌ای از اسرائیلی‌ها مایل به صلح هستند». اما صلح دائمی تنها زمانی محقق می‌شود که فلسطینیان خود رهبری سرنوشت خود باشند.
او بر این باور است که حماس روزی نابود خواهد شد، اما می‌گوید: «نمی‌توانید ایدئولوژی را با خشونت نابود کنید؛ برای نابود کردن یک ایدئولوژی باید به مردم فرصتی برای امید به آینده‌ای بهتر بدهید.»
پادکست سیاست NPR
متحدین غربی رسماً یک دولت فلسطینی را به رسمیت می‌شناسند؛ ایالات متحده این کار را نخواهد کرد
اقدام دیپلماتیک فرانسه در سازمان ملل ماه‌ها با عربستان سعودی به‌صورت عمیق برنامه‌ریزی و هماهنگ شد و کشورهای مختلف را به احیای خواستار راه‌حل دو‌دولتی ترغیب کرد. اسرائیل تهدید به تلافی کرد و رئیس‌جمهور ترامپ ابتدا هشدار داد که این می‌تواند «به ادامه‌دار شدن درگیری‌ها تشویق کند.»
اما برونشتین و سایر تحلیلگران بر این باورند که اقدام فرانسه زمینه‌ساز طرح صلح رئیس‌جمهور ترامپ در غزه بوده است.
برونشتین می‌گوید زمانش رسیده است که اسرائیلی‌ها و فلسطینی‌ها روایت جدیدی بنویسند، همان‌طور که اروپایی‌ها پس از ویرانی‌های جنگ جهانی دوم انجام دادند. این باید پروژه‌ای برای آینده باشد که در آن آن‌ها دشمن نیستند، بلکه در نهایت شریک می‌شوند، او می‌گوید. روایت ای که به تاریخ، هویت و درد هر دو طرف احترام بگذارد.
