زنی که روی صحنه ایستاده است، در بیکینی‌ای مملو از کریستال می‌درخشد.
پوست درخشان و برنزهٔ او، خطوط واضح هر یک از عضلاتش را نشان می‌دهد؛ که حاصل ساعت‌ها تمرین وزنه‌برداری در باشگاه است.
آرایش بی‌نقص و موهای بلوند برجستهٔ رویا کاریمی، در فینال مسابقهٔ «مس یونورس» جایگاه خود را دارد.
سخت است تصور کنیم که تنها ۱۵ سال پیش، او مادر نوجوانی در افغانستان بود که به‌عنوان عروس کودک ازدواج کرده بود، پیش از اینکه به زندگی جدیدش فرار کند.
اکنون که ۳۰ سال دارد، او یکی از برترین بدن‌سازان اروپا است و این هفته در مسابقات جهانی بدن‌سازی شرکت خواهد کرد. پیشرفت او شتاب‌زده بوده است؛ او فقط کمتر از دو سال پیش به‌صورت حرفه‌ای این ورزش را آغاز کرد.
همه این‌ها در زمانی که رویا به همراه مادر و پسر جوانش از افغانستان فرار کرد، به‌نظر نمی‌آمد. آن زمان، او به نروژ پناه برد و زندگی جدیدی برای خود ساخت، تحصیلاتش را ادامه داد و پرستار شد، در حالی که همسر جدیدی را ملاقات کرد که او نیز بدن‌ساز بود.
او می‌گوید بدن‌سازی به او کمک کرد تا از محدودیت‌های ذهنی و اجتماعی که سال‌ها بر او تحمیل شده بود، رها شود.
«هر بار که به باشگاه می‌روم، به یاد می‌آورم که زمانی در افغانستان وجود داشت که اجازه نداشتم آزادانه ورزش کنم»، رویا به بی‌بی‌سی نیوز افغانستان گفت.
داستان زندگی رویا روایت مبارزه‌ای علیه سنت‌های محدودکننده و بازسازی هویت اوست — و تلاشی برای الهام‌بخشیدن به زنان کشوری که با محدودیت‌های فراگیر مواجه‌اند.
بعضی از این محدودیت‌ها زمانی که رویا در افغانستان زندگی می‌کرد وجود داشتند — ناشی از هنجارهای اجتماعی. اما از سال ۲۰۲۱، وقتی طالبان دوباره به قدرت بازگشتند، این محدودیت‌ها تشدید شده‌اند. اکنون زنان در افغانستان از ادامهٔ تحصیل پس از ۱۲ سالگی منع شده‌اند، در اکثر مشاغل برخورداری از کار محدود است، نمی‌توانند بدون همراه مرد به مسافت‌های طولانی سفر کنند و ملزمند که صدای خود را در مکان‌های عمومی بلند نکنند.
«خوش‌شانس بودم که توانستم از آن وضعیت فرار کنم، اما بسیاری از زنان هنوز از اساسی‌ترین حقوق انسانی خود، مانند آموزش، بهره‌مند نیستند. این واقعاً غم‌انگیز و دل‌شکسته‌کننده است»، رویا می‌گوید.
جستجوی آینده‌ای متفاوت
اما سال‌ها پیش از بازگشت طالبان به قدرت، رویا تصمیم گرفت «نمی‌خواهم آن زندگی را داشته باشم».
تصمیم او برای فرار از افغانستان در سال ۲۰۱۱ و ترک همسر آن زمانش، خطرهای فراوانی برای زنی در جامعهٔ سنتی افغان به‌همراه داشت. این زمانی نیست که دوست دارد به یاد بیاورد — و نمی‌خواهد درباره‌اش صحبت کند.
در نروژ، رویا با محیطی کاملاً متفاوت روبه‌رو شد. او باید با فرهنگ جدید و آزادتر سازگار می‌شد، شغلی برای تأمین خود و خانواده‌اش پیدا می‌کرد و زبان نروژی یاد می‌گرفت.
در روزهای اولیه، همهٔ تقاضاها را همزمان برآورده کردن سخت بود، اما تلاش‌های او سرانجام به‌ثمر نشست.
رویا در رشتهٔ پرستاری تحصیل کرد و در یکی از بیمارستان‌های پایتخت، اسلو، کار می‌کرد.
آشنایی رویا با بدن‌سازی نقطهٔ عطف بعدی در زندگی‌اش بود. حضور در باشگاه‌ها فقط به‌منظور ورزش فیزیکی نبود؛ بلکه روشی برای بازسازی اعتماد به نفس و بازتعریف هویت شخصی‌اش نیز بود.
همان‌جا بود که او با همسر دوم خود، هم‌وطنی افغانی کمال جلال‌الدین، آشنا شد.
او سابقهٔ طولانی در بدن‌سازی دارد و یکی از اصلی‌ترین حامیان رویا است.
«قبل از اینکه با کمال ملاقات کنم، ورزش می‌کردم، اما به‌صورت حرفه‌ای نبودم»، او توضیح داد.
«حمایتش به من جرأت داد تا مسیر رقابتی و شکستن تابوها را انتخاب کنم. باور دارم اگر مردی در کنار زن ایستد، چیزهای شگفت‌انگیزی رخ می‌دهد.»
تهدیدهای مرگ و توهین‌ها
هجدهمین ماه پیش، رویا تصمیم گرفت شغل پرستاری خود را رها کرده و به‌صورت حرفه‌ای وارد دنیای بدن‌سازی شود.
این تصمیم ریسک‌پذیر بود، اگرچه بزرگ‌ترین چالش برای او تعویض شغل نبود. او می‌گوید که بیشتر دربارهٔ سازگاری با آزادی‌هایی بود که پس از محدودیت‌های تجربه‌شده در افغانستان به‌دست آمد.
«بزرگ‌ترین چالش ما شکستن مرزها و چارچوب‌هایی بود که دیگران برای ما تعیین کرده‌اند — قوانین نانوشته‌ای که به نام سنت، فرهنگ، دین یا هرچیز دیگری بر ما تحمیل شده بود»، او گفت. «اما وقتی تصمیم به نوآوری می‌گیرید، باید خود را از این چارچوب‌ها رها کنید.»
همین‌طور این مسیر بدون مشکلات نبوده است.
بیکینی‌ها، موهای ریل‌دار و آرایش سنگین که او در صحنه می‌پوشد، فاصلهٔ میلیون‌ها کیلومتری با هنجارهای اجتماعی — و اکنون محدودیت‌های رسمی — که نحوهٔ پوشش و ارائهٔ خود را برای زنان در کشور زادگاهش تعیین می‌کند، دارند.
بنابراین تعجبی نیست که حساب‌های شبکه‌های اجتماعی او با انتقادات فراوان، که اغلب شامل تهدیدهای خشونت‌آمیز و حتی مرگ هستند، بمباران شده‌اند.
او این نظرات را نادیده می‌گیرد.
«مردم فقط ظاهر من و بیکینی‌ام را می‌بینند. اما پشت این ظاهر، سال‌ها رنج، تلاش و پایداری وجود دارد. این موفقیت‌ها به‌راحتی به دست نیامده‌اند.»
اما برای رویا شبکه‌های اجتماعی منفی نیستند: این فضا به او امکان می‌دهد تا با زنان در افغانستان ارتباط برقرار کند و دربارهٔ اهمیت سلامت جسمانی، اعتماد به نفس و بازسازی هویت شخصی صحبت کند.
اکنون رویا در حال آمادگی برای شرکت در مسابقات فدراسیون بین‌المللی تناسب اندام و بدن‌سازی است — مسابقاتی که این پنجشنبه در بارسلونا آغاز می‌شود — و امید دارد بر موفقیت‌هایی که او در اوایل این سال به‌دست آورده است، بنا کند.
او در آوریل در مسابقه بدن‌سازی Stoperiet Open، در دستهٔ Wellness مدال طلا را به دست آورد — دسته‌ای که به‌ویژه بر تناسب طبیعی، ظاهر سالم و زیبایی ساده‌وار تأکید دارد، نه بر حجم بزرگ عضلات.
پیروزی او به‌سرعت با موفقیتی دیگر در مسابقه معتبر Norway Classic 2025 دنبال شد، که ورزشکارانی از سراسر اسکاندیناوی جذب می‌کند.
از آن‌جا، او به مسابقات قاره‌ای اروپا رفت — که برای او جایگاهی در مسابقات جهانی به ارمغان آورد.
«احساس خوشحالی، غرور و افتخار عمیقی در درونم موج می‌زند»، او گفت در حالی که برای رقابت در شهر اسپانیایی آماده می‌شد. «در طول سال مسیر بسیار دشواری پیش رو داشتم، اما گام به گام توانستم مدال‌های طلا را به دست آورم.»
از خط‌باز، همسر و پسر او همیشه او را تشویق می‌کنند.
«دیدن رویا بر صحنه تحقق رویایی بود که با هم ساخته‌ایم»، به اشتیاق کمال می‌گوید.
اما برای رویا، این مسابقه به‌خصوص بیش از خودش و خانواده‌اش معنا دارد.
«احساس می‌کنم ذهنم قوی است و کاملاً آماده‌ام تا تمام توانم را به کار بگیرم، به امید اینکه با ثبت این رکورد، برای اولین بار تاریخ‌ساز شوم و نام دختران و زنان افغان را ثبت کنم.»
