نویسنده پرآوازه‌ای که ۲۵۰ کتاب‌اش نیم میلیارد نسخه به فروش رسیده‌اند، به مرگ همچنان مرموز این بازیگر می‌نگرد.
جیمز پاترسون بر این باور است که مارلین مونرو احتمالاً کشته شده است. او می‌گوید: «به نظرم او در آب‌های بسیار خطرناکی قدم می‌زد». «او روابط شگفت‌انگیزی با رئیس‌جمهور کِنِدی، با رابرت کِنِدی، با سیناترا و با افراد مافیایی داشت. این افراد به او اطلاعات می‌دادند و او آن‌ها را یادداشت می‌کرد. او دارای اطلاعاتی بود که به‌نوعی خطرناک بودند.»
پاترسون از طریق زوم از دفتر خانگی‌اش در پال‌ام بیچ صحبت می‌کند، چند هفته پیش از انتشار کتاب آینده‌اش، آخرین روزهای مارلین مونرو: یک داستان جنایی واقعی (Little, Brown)، که به بررسی صعود و سقوط افسانه‌ای‌ترین سلبریتی بلوند هالیوود می‌پردازد.
این روایت همچنان جذاب می‌ماند، حتی ۶۳ سال پس از یافتن جسد مونرو در خانه چهار خوابه‌ای به سبک اسپانیایی‌اش در برنتوود، همراه با شیشه‌های قرص بر روی میز شب و بطری خالی نم‌بوتال روی زمین. مرگ او در سن ۳۶ سالگی یکی از جذاب‌ترین موارد فرهنگ عامه است؛ یک افسانه تاریخی که به‌خوبی با زمانه پر از نظریه‌پردازی‌های توطئه ما سازگار است.
آخرین روزهای مارلین مونرو که در ۱ دسامبر به قفسه‌ها می‌رسد و به‌همکاری نویسندهٔ بریتانیایی ایموژن ادوردز‑جونس نوشته شده است، به جمع بی‌شماری از کاوش‌های روایتی درباره این بازیگر مرحوم که با نام نورما جین مورتنسن متولد شد، می‌پیوندد. اخیراً دو اثر نتفلیکس سال ۲۰۲۲ به این موضوع پرداخته‌اند: بلوند، درام روان‌شناختی با بازی آنا د آرمس، بر پایه رمان ۲۰۰۰ ژوئس کارول اوتس با همان نام؛ و راز مارلین مونرو: نوارهای ناشنیده، مستندی که بر کتاب ۱۹۸۵ آنتونی سامرز با عنوان الهه گسترش می‌یابد.
آیا جهان واقعا به پروژه دیگری درباره مارلین مونرو نیاز دارد؟ آیا پیش از این تمام آنچه دربارهٔ مسیر پرماجرای زندگی او و رمز و راز پایان ناگهانی‌اش می‌دانستیم، ندانسته‌ایم؟
پاترسون می‌گوید: «بسیاری از مردم داستان را نمی‌دانند». «چیزهای زیادی هست که من هم نمی‌دانستم.»
مثلاً؟
پاترسون می‌گوید: «۱۱ خانه سرپرست. اینکه وقتی کودک بود، لکنت شدیدی داشت». «من درباره صحنهٔ مرگ اطلاعات زیادی نداشتم، درباره اینکه کالبدشکافی آن‌قدر کامل نبوده که باید بود، و یک کارآگاه معتقد بود صحنهٔ مرگ صحنه‌سازی شده است». «نکته این است که بسیاری از مردم کمی از او می‌دانند، اما نه به‌طور عمیق. شما شگفت‌زده می‌شوید.»
می‌توان همین را درباره پاترسون گفت. او را به‌عنوان استاد برجستهٔ رمان‌های تریلر و یکی از پرفروش‌ترین نویسندگان جهان می‌شناسیم. اما شاید با تحصیلات دکتری او در دانشگاه ویندربیلت یا کارهای اولیه‌اش در خیابان مدیسن آشنایی نداشته باشید. یا به گسترش اخیر او در حوزهٔ کتاب‌های غیر‌داستانی که فهرستی رو به رشد از کتاب‌های آماده برای اقتباس درباره رسوایی‌های سطح A و جنایت‌های واقعی دارد، آشنا شوید.
در سال ۲۰۱۷ با کتاب ثروت کثیف، داستان پیش‌بین‌کننده‌ای دربارهٔ جفری اپستین که پایهٔ مستند نتفلیکس ۲۰۲۰ شد، به‌طور جدی آغاز شد. پاترسون می‌گوید: «می‌دانستم این یک داستان عالی است». «نمی‌توانستم این موضوع را در سی‌ان‌ان یا فاکس پوشش دهم. وال استریت ژورنال و میامی هیرالد آن را پوشش دادند و همین. منظورم این است که موفق بود، شماره یک شد، اما این فقط نشان می‌دهد مردم چقدر احمق‌اند.»
سپس کتاب‌هایی دربارهٔ آرون هرناندز، جان لنون، خانوادهٔ کِنِدی، خانوادهٔ سلطنتی بریتانیا، وکیل مدافع مافیا بری اسلاتنیک، تایگر وودز و در سال ۲۰۲۵، «چهار نفر آیداهو» که آمازون پرایم‌ویدیو به‌عنوان یک سریال مستند اقتباس کرد، منتشر شد. پاترسون می‌گوید: «من دوست دارم ضربات بزرگ بزنم». او همچنین سری قهرمانان در میان ما دارد که داستان‌های کارمندان عمومی مانند معلمان، پرستاران اورژانس، کهنه‌سربازان جنگی، مأموران پلیس و کتابدارها را روایت می‌کند. «نیم‌دوجین از این داستان‌ها می‌توانند فیلم شوند»، او اشاره می‌کند. در آثار غیر‌داستانی پاترسون، معمولاً همکاران تحقیق، گزارش‌نویسی و نوشتن را به عهده می‌گیرند، در حالی که پاترسون متن را برای لحن، صدا و سایر جزئیات شکل می‌دهد — اگرچه این فرایند از کتابی به کتاب دیگر متفاوت است. همکاران غیر‌داستانی شامل خبرنگاران و نویسندگانی چون تیم مالوی، کیسی شِرمن، بنجامین والاس، کریس مونی و ویکی وارده هستند که پس از کار بر روی «چهار نفر آیداهو»، همکاری برای کتابی دربارهٔ لویجی مانجیونه دارد. پاترسون می‌گوید: «این یک ضربهٔ بزرگ است».
دربارهٔ جذابیتی که پاترسون را به آخرین روزهای مارلین مونرو کشاند، او می‌گوید: «یعنی او یک ستاره افسانه‌ای بود و به‌نوعی همه‌چیزها را از دست داد».
پاترسون می‌گوید هنوز حقوق صوتی‑تصویری را به‌دست می‌آورد، اما اطمینان دارد آخرین روزهای مارلین مونرو می‌تواند یک سریال محدود پرهیجان باشد. او قصد دارد کتاب‌های بیشتری در سری «آخرین روزهای…» بنویسد. (نخستین کتاب دربارهٔ لنون بود، دومین کتاب دربارهٔ مونرو.) «ایلویس قطعا یک گزینه است. جنی هاکمن». بزرگ‌ترین ضربه‌ای که می‌تواند بزند چیست؟ «پوتین»، پاترسون می‌گوید، بدون تزلزل. «او می‌داند جسدها کجا دفن شده‌اند».
با دارایی تخمینی ۸۰۰ میلیون دلار، پاترسون بیش از ۲۵۰ کتاب منتشر کرده که حدود ۴۷۵ میلیون نسخه به فروش رسیده‌اند؛ ابتدای کار با اولین رمانش در سال ۱۹۷۶، عدد توماس بریمن، که برای انتشار آن دشواری داشت، اما پس از آن جایزه معتبر ادگار را کسب کرد.
او تیمی در انتشارات لیتل، براون (شاخه‌ای از هچت) دارد و آرایه‌ای از هم‌نویسندگان، از جمله چهره‌های مشهوری چون بیل کلینتون تا مستر بیست، در اختیار دارد. مقاله‌ای در مجلهٔ نیویورک تایمز ۲۰۱۰ دربارهٔ امپراتوری انتشاراتی او با عنوان «James Patterson Inc.» منتشر شد.
اما پاترسون از تصور اینکه او یک مدیر اجرایی بر یک کسب‌وکار چندمیلیونی‑دلار فروش کتاب‌های پرفروش است، می‌پرهیزد. «من کارخانچی کتاب ندارم. اینجا من در همان دفترم هستم»، او با خنده می‌گوید. «مردم برداشت اشتباهی دارند. این یک کارخانہ نیست، دوستان. این فقط مردی تنهایی در این اتاق است. تصور مردم و واقعیت خیلی فاصله دارند… زمان من اینجا کوتاه است — چه کاری می‌توانم به‌زیباترین شکل انجام دهم؟ این است که من را به جلو می‌برد. من به پول نیازی ندارم.»
این داستان در شمارهٔ ۱۹ نوامبر مجله The Hollywood Reporter منتشر شد. برای اشتراک اینجا کلیک کنید.
