در یک خانهٔ کوچک چوبی در شهرستان کیلکنی، ایرلند، زندگی پاتریک لیدن به تدریج در حال از دست رفتن است. در طول سال آخرش، او به زندگی شگفت‌انگیزی می‌اندیشد که او را از یک شغل نوپای روزنامه‌نگاری راک در آمریکا، به پیشروی همراه با همسرش، گلدیس، در توسعهٔ حرکت کامفیِل رادیکالاً فراگیر در ایرلند، که به اشتراک‌گذاری زندگی در جامعه‌ای با افراد دارای نیازها و توانایی‌های متنوع می‌پرداخت، هدایت کرد… کارگردان ایمون لیتل، فیلم جدید خود به نام Born That Way را معرفی می‌کند؛ یک پرترهٔ مستند شگفت‌انگیز از سال آخر زندگی پاتریک لیدن، که این ماه در سینماهای ایرلند به نمایش درآمده است.
من در سال ۱۹۹۱ با کامفیِل آشنا شدم، وقتی برادر کوچکترم به جامعهٔ تازه‌تاسیس شدهٔ Grangemockler رفت. او از کودکی یتیم بود، بنابراین خواهر و برادرانش از دیدن او که در محیطی شبیه یک مزرعهٔ بزرگ، متنوع و ارگانیک، مستقر و شکوفا می‌شود، بسیار آرامش یافتند. کشف چنین جامعه‌ای برابر و تأییدکننده در این کشور – جایی که افراد دارای و بدون معلولیت با هم به‌صورت خلاقانه و تولیدی زندگی می‌کردند – برایم چشم‌گشا بود. نمی‌توانم کامفیِل را در اینجا توضیح دهم، اما اگر فیلم را ببینید، درک خوبی از آن پیدا می‌کنید.
تماشای تریلر «Born That Way»
در سال ۲۰۰۸ مأمور به ساخت یک فیلم جمع‌آوری مالی برای کامفیِل شدم و به سمت پاتریک لیدن هدایت شدم. در آنجا مردی را یافتم که فوراً برایم (به نقل از راوی گتسبی بزرگ) «یکی از آن لبخندهای نادر است که دارای حس اطمینان می‌باشد؛ لبخندی که شاید فقط چهار یا پنج بار در طول زندگی با آن مواجه شوید. این لبخند به‌نظر می‌رسید تمام جهان ابدی را برای لحظه‌ای می‌نگراند، سپس تمام توجهش را به شما متمرکز می‌کرد، با پیش‌داوری غیرقابل مقاومت به نفع شما.»
این آخرین فرصت برای مشاهدهٔ جهان از طریق لنز منحصربه‌فرد پاتریک بود.
پاتریک و من به‌سرعت دوست شدیم و در سال ۲۰۱۰ هنگامی که مستند Living Colour را ساختیم، که در استودیوی KCAT – محصولی از انرژی کامفیِل و بینش و شور او – به‌سر می‌بردم، به‌طور منظم در سفرهٔ بالایی خانهٔ لیدن‌ها ناهار می‌خوردیم. به‌زودی دریافتم که آنچه در مورد خانوادهٔ لیدن تحسین می‌کردم فقط تعهد رادیکالشان به دیگران نبود، بلکه خلاقیت، هوشمندی، انرژی و فداکاری تمام‌عیارشان بود که کارشان را به‌همراه این ویژگی‌ها پیش می‌بردند. پاتریک را به‌عنوان نوعی هنرمند اجتماعی می‌دیدم؛ روابط انسانی موادی بود که او به‌کار می‌گرفت و برقراری ارتباط‌های شگفت‌انگیز روش کار او بود. او نه جدی‌نمایی می‌کرد و نه متکبر؛ لذت واقعی‌اش را در کارهایی که می‌کرد، می‌یافت.
در دههٔ بعد، من تکامل Nimble Spaces را در قالب ویدیو مستند کردم؛ یک اکتشاف معماری اجتماعی که منجر به توسعهٔ پروژهٔ همسایگی‌های فراگیر در کالان شد، که پاتریک در قلب آن قرار داشت. تا مارس ۲۰۲۱، ما در حال بحث دربارهٔ همکاری خلاقانه‌ای برای گرامیداشت پنج‌دههٔ کامفیِل در جمهوری بودیم. پیشنهادم این بود که راه‌مان را از طریق ضبط گفت‌وگوها پیدا کنیم. چند روز بعد، پاتریک تماس گرفت و گفت: «هرچه می‌خواهید ضبط کنید، بهتر است زود انجام دهید؛ من به بیماری نورون‌های حرکتی مبتلا شده‌ام». بلافاصله فهمیدم این همان فیلمی است که باید بسازم؛ فیلمی دربارهٔ زندگی پاتریک، که حتماً داستان کامفیِل در ایرلند از طریق آن به‌جلو می‌آید. به‌جای «ستایش» او، این آخرین فرصتی بود که جهان را از منظر منحصربه‌فرد پاتریک ببینیم.
با رضایت خاندان لیدن، بلافاصله سری‌ای از مصاحبه‌ها با پاتریک آغاز کردم که موضوعات متنوعی را پوشش می‌داد. در طول پنج ماه آینده، اطلاعاتی دربارهٔ او به‌دست آوردم که بیشتر از سیزده‌سال پیشین بود و دوستی‌مان به‌طوری چشمگیر عمیق‌تر شد. با پیشرفت بیماری‌اش و این‌که او دسترسی صمیمانه‌ای به وضعیت بیماری‌اش به ما داد، افتخار داشتم تا از زیبایی عظیمش بخاطر پذیرش مراقبت و حمایت خانواده‌اش و جامعهٔ بزرگ دوستانش، شاهد باشم؛ و روحیهٔ بی‌نقص جنگجوی او را که همچنان برای آینده‌ای بهتر برنامه‌ریزی و تدبیر می‌کرد، مشاهده کنم. با پیشرفت اوضاع، اولین و آخرین ملاقات‌های من با پاتریک هر دو ضبط شدند. صحنهٔ آغازین فیلم، اولین تصویر ضبط‌شده‌ای بود که با او گرفته‌ام.
Born That Way از جمعهٔ ۱۴ نوامبر در مؤسسهٔ فیلم ایرلند (دوبلین) و مایو مووی‌وورلد، کستلبار به نمایش می‌آید
