دوربین‌های تلفن همراه و تدوین بی‌رحمانه، هر دقیقه از «راه‌حل آلاباما» را مهم می‌کنند

کارگردانان اندرو جارکی و شارلوت کافمن دربارهٔ همکاری و گزارش‌های تحقیقی که امکان ساخت مستند جدیدشان را فراهم کرد، به IndieWire می‌گویند. توسط سارا شچت

Sarah Shachat

ویراستار ساخت

حسی خیره‌کننده دارد که وقتی می‌توانید حس کنید به شما دروغ می‌گویند، عصبانی می‌شوید. سندی ری، زنی از آلاباما که با بخش اصلاحات ایالت تماس گرفته تا جزئیات بیشتری دربارهٔ حادثه‌ای که یک نگهبان پسرش استیون را به بخش مراقبت‌های ویژه برد و در نهایت منجر به مرگ او شد، متوجه می‌شود که پاسخ صریحی دریافت نمی‌کند.

چیزی که تجربهٔ او را در این لحظه متفاوت می‌کند – برای مثال نسبت به خانواده‌های ۲۷۷ نفری که در زندان‌های ایالتی آلاباما در سال ۲۰۲۴ جان باخته‌اند، یا ۳۲۵ مرگ تأیید شده در سال ۲۰۲۳، و حتی بیش از ۱٬۰۰۰ خانواده‌ای که از سال ۲۰۱۹ عزیزانشان را در سیستم زندان‌های ایالتی آلاباما از دست داده‌اند – این است که یک دوربین همواره بر او متمرکز است. می‌توانیم ببینیم پس از مرگ پسرش، در ساعت‌ها و روزهای پس از آن، و حتی در سال‌های آینده، او با چالش‌های فراوانی مواجه می‌شود تا پاسخی پیدا کند؛ سرانجام یک دعوای حقوقی را با دولت حل می‌کند.

«راه‌حل آلاباما»، مستند جدید اندرو جارکی و شارلوت کافمن، دقیقاً نشان می‌دهد که یک دوربین چه تغییر عظیمی ایجاد می‌کند؛ با پیگیری پروندهٔ ری و همچنین بررسی زندگی چندین مرد زندانی در زندان‌های ایالتی آلاباما از طریق ویدیوهای تلفن‌های همراه قاچاقی و مصاحبه‌ها با فیلم‌سازان. نه این گفتگوهای بدون فیلتر، نه پیگیری مومن ری برای عدالت در مورد پسرش، تصویری نیست که آلاباما می‌خواهد به شهروندان و جهان نشان دهد.

«‌تجربه‌ای که معمولاً وقتی وارد زندان می‌شوید — به زندان‌هایی که اجازه ورود می‌دهند و تقریباً کم هستند — این است که اغلب سرایدار یا کسی به شما می‌گوید: «به مردان حرف نزنید. اجازه ندهید چیزی به شما بدهند. به آن‌ها نمی‌توانید اعتماد کنید. این کار امن نیست»،» جارکی در مصاحبه‌ای با IndieWire در یک قسمت اخیر از پادکست Filmmaker Toolkit گفت. «احساس این‌که از گفتگو با این افراد منع می‌شوید، بسیار مهم است؛ زیرا فکر می‌کنم بسیاری از افراد وارد می‌شوند و ترس دارند یا فکر می‌کنند اتفاقی ناخوشایند برایشان خواهد افتاد. اما واقعیت این است که این مردان اجازه برقراری ارتباط با دنیای خارج را ندارند.»

«راه‌حل آلاباما» زمان زیادی را به بررسی تناقضات حقوق و محدودیت‌های ساکنان زندان اختصاص می‌دهد، همچنین به انگیزه‌ها و ملاحظات مالی که محیطی را می‌سازند که در آن نگهبانان از تلفن‌های همراه قاچاقی به عنوان منبع درآمد برای تقویت حقوق محدود خود، کار اضافه‌کاری اجباری و ساعات کاری بی‌نهایت طولانی استفاده می‌کنند. کافمن به IndieWire گفت که تلفن‌های همراهی که موضوعات و همکارانشان در طول شش سال با آن‌ها ارتباط برقرار کردند — از جمله اعتصاب غذا برای جلب توجه به سوءمدیریت سیستم زندانی آلاباما — برای پروژه‌ ضروری بودند.

به‌منظور انجام این کار، کافمن به IndieWire گفت که توانایی برقراری گفت‌وگوهای بدون نظارت با مردان داخل سیستم بسیار اساسی است. «معمولاً در تمام زندان‌های ایالات متحده، ارتباطات نظارت می‌شوند و محدود هستند. تماس‌ها باید از طریق تلفن دیواری زندان انجام شود که اغلب به تماس‌های ۱۵ دقیقه‌ای محدود می‌شود و هزینه‌ٔ آن باید پرداخت شود. هر کسی می‌داند که در ۱۵ دقیقه تنها می‌توانید تا چه حد صحبت کنید و پیش از قطع شدن، ارتباط محدود است»، کافمن افزود. «این ریتم که احساس می‌کنید در آستانهٔ رسیدن به چیزی معنادار هستید و سپس قطع می‌شوید، در برقراری ارتباط با مردم و در روایت‌گری به‌ویژه دشوار است.»

وقتی که به ساختاردهی به روایت رسیدند، کافمن، جارکی و ویرایشگرشان پیج مارسلا برای ایجاد ریتمی میان موضوعات مختلف فیلم تلاش کردند تا به‌تدریج مخاطب را در طول مسیر آموزش دهند، نه اینکه سعی کنند تمام زمینه را در ابتدای فیلم پر کنید. جارکی می‌گوید هر کارت عنوان، هر واژه، هر دقیقه، هزینهٔ ۲۰ دلار دارد.

«مخاطب تنها مقدار معینی از توجه دارد. اگر به او بیش از حد اطلاعات بدهید، اگر سیل اطلاعاتی دربارهٔ مشکلی که از پیش سنگین است به او تحمیل کنید، او را از دست خواهید داد و او به‌سر می‌رود. بنابراین همیشه مجبورید خود را مجبور کنید که — می‌دانید، اغلب فیلم را می‌بینیم و فقط کارت‌های عنوان را مرور می‌کنیم، یا می‌پرسیم آیا این صحنه دلیل دارد؟ حتی گرچه قدرتمند است و بخشی از داستانی است که می‌خواهیم بگوییم، آیا می‌توانیم این را در یک ساعت و پنجاد دقیقه یا مشابه آن به‌دست آوریم؟»، جارکی گفت.

تعیین نحوه اختصاص بودجهٔ توجه فیلم همواره موضوع گفت‌وگو بین جارکی، کافمن، مارسلا و سایر همکاران و مشاوران بود.

«تمام فیلم‌ها به مناظره نیاز دارند، اما وقتی مخاطب‌گذاری این‌قدر بالا باشد، احساسات و شدت آن بیشتر می‌شود. گاهی فکر می‌کنم اگر کسی از بیرون وارد می‌شد، می‌پرسید: «در مورد چه موضوعی بحث می‌کنید؟»» کافمن گفت. «این شدت در اتاق کمی شگفت‌انگیز بود — و ما هنوز دوست هستیم، هنوز نزدیک هم هستیم و فکر می‌کنم تجربهٔ فوق‌العاده‌ای بود ولی بحث‌های بسیار داغ و سازنده‌ای داشتیم.»

چیزی که به فیلمسازان در این مناظرات کمک کرد این بود که درک بسیار واضحی از آنچه می‌خواهند به‌دست آورند — نه تنها در فیلم، بلکه در تحقیق جاری دربارهٔ زندان‌های ایالت آلاباما — و از آنچه می‌خواهند مخاطبان پس از تماشا به دست آورند — داشته‌اند.

«به‌دلیل رازآلودی زندان‌ها و این‌که عموم مردم به‌نوعی تمایل دارند از کنار آن تابلو کوچکی که می‌گوید ‘موقعیت اصلاحی XYZ’ عبور کنند و فکر می‌کنند که پاسخ صریحی دریافت نمی‌کنند. افراد در نظام بسیار کم به زندان‌ها سر می‌زنند. آن‌ها سؤال نمی‌کنند حتی اگر مسئول باشند»، جارکی گفت. «می‌خواهید مردم، و من فکر می‌کنم این موضوع بی‌حزبی است، زمانی که مردم تا انتهای فیلم می‌رسند، می‌گویند: «این همان چیزی نیست که وقتی گفتم سخت‌گیر نسبت به جرم، منظورم این بود.» این یک بُعد کاملاً دیگر است. من قبلاً نمی‌دانستم که وقتی این افراد به زندان‌ها می‌رفتند چه معنایی دارد.»

برای شنیدن مصاحبهٔ کامل اندرو جارکی و شارلوت کافمن، در پادکست Filmmaker Toolkit در Apple، Spotify یا هر پلتفرم مورد علاقه‌تان مشترک شوید.

«راه‌حل آلاباما» هم‌اکنون در HBO Max در حال پخش است.